Κωνσταντίνος Ανδρέου (24 Μαρτίου, 1917 - 8 Οκτωβρίου 2007). art-act@tellas.gr

Γεννήθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας το 1917 από 'Ελληνες γονείς και μετακόμισε στην Ελλάδα σε ηλικία 8 χρονών το 1925.
Το 1940, κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό για να πολεμήσει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έπειτα, έγινε μέλος της Εθνικής Αντίστασης κατά της Γερμανικής Κατοχής.
Το 1945, κέρδισε μια υποτροφία από τη Γαλλική κυβέρνηση και μετακόμισε στο Παρίσι.
Το 1947, ξεκίνησε να χρησιμοποιεί μια νέα προσωπική του τεχνική για να εκφράζεται: χρησιμοποιόντας οξυγονοκολλημένα φύλλα ορείχαλκου. Αυτή η νέα του τεχνική του επέτρεψε να εκφράσει τη δημιουργία του με έναν τρόπο που δεν έχει καμμία σχέση με την παράδοση.
Στο Παρίσι, γνωρίζεται με μεγάλους καλλιτέχνες και πνεύματα και συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, και με τον Λε Κορμπουζιέ, το μεγάλο Ελβετό αρχιτέκτων. Ο Ανδρέου επίσης είχε την ευκαιρία να εκθέσει με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, όπως ο Πάμπλο Πικάσσο (1961 και 1962), ο Ανρί Ματίς (1961) και ο Μαξ Έρνστ (1962).
Το 1998, του απονεμήθηκε το βραβείο «Gran Prix d'Antoine Pevsner» για τη γλυπτική του.
Το 1999, η βιβλιοθήκη του δήμου του Ville-du-Bois, όπου δίεμενε ο Ανδρέου όταν ήταν στη Γαλλία, μετονομάστηκε προς τιμήν του.
Το 2000, του απονεμήθηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση ο τίτλος «Croix de Chevalier de la Légion d'honneur».
Το 2001, του απονεμήθηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση ο τίτλος «Commandeur de l'Ordre des Arts et des Lettres» (ανώτατος βαθμός της Légion d'honneur).
Έργα του Ανδρέου βρίσκονται σε πολλές συλλογές στην Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και Ασία.
Ο Κωνσταντίνος Ανδρέου πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 2007, στο σπίτι του στην Αθήνα.

1959 Ferrier J.L. / Andreou - Ed. Pierre Cailler - Γενεύη
1961 Solier, Rene de - Ed. Pierre Domec - Παρίσι
1965 Cabanne, Pierre - Andreou - Catalog Galerie Nidrecourt - Παρίσι
1970 Goldman, Tean - Croce, Max "Almanach" - Ed. de la Maison de la Culture de Bourges
1971 Testaniere, Conservature - Ed. Musee du Havre
1975 Dubreucq, Michele - Andreou - 40 ans de sculpture - Ed. du Temps - Παρίσι
1983 Epivent, J.L. - Franchini, P. - Chapulis, M. - Peinture Andreou - Ed. du Temps - Παρίσι
1987 Catalogue raisonne de la peinture d'Andreou - Sophia Kazazi - Introduction dans l'œuvre peinte d'Andreou
1987 L'erotisme dans la peinture d'Andreou - D.E.A. Paris I Sorbonne - Sophia Kazazi
1988 Grand prix d'Antoine Pevsner pour l'ensemble de l'oeuvre d'Andreou
1991 "Les amis d'Andreou" - Association declaree Loi 1901 - Siege social 1 bd de Montmorency 75016 Paris
1991 B. Trehet - Andreou des Cyclades au Cosmos, une dualite creatrice
1992 Andreou - Les reliefs en couleur - Memoire de D.E.A. Tsouvaztidou, Catherine - Universite de Paris I
1992 Kazazi, Sophia - Andreou Peinture - Ed. Vafopoulio Cultural Center - Θεσσαλονίκη
1994 Kazazi, Sophia - Andreou Peinture - Ed. Irmos Gallery - Θεσσαλονίκη
1994 Capelle, Francois - Magloire, Jacques - Sculpture - Bas-reliefs - Ed. Les Amis d'Andreou
1995 Villadier, Francis - Sculpture - Ed. Musee de Meudon
1998 Καζάζη, Σοφία - "Femme-Femmes" - Αθήνα
1999 Κυριαζή, Νέλλυ - "Ανδρέου" - Βιβλίο για την αναδρομική στο δημοτικό μουσείο Αθηνών

1960 Andreou by R. Lapoujade - "Blanc et Noir" - Text by J.L. Ferrier
1970 Andreou by Micos - Production Pierre Chabertier
1974 Andreou - Production FR3 France Serie
1997 Andreou - "Un artiste de la Ville-du-Bois" by Christophe Ramage

1946 Cite Universitaire - Παρίσι, Γαλλία
1951 Galerie Laboitie - Παρίσι, Γαλλία
1954 Galerie Simone Badinier
1954 Museum of Modern Art - Σάο Πάολο, Βραζιλία
1954 United States Center - Σάο Πάολο, Βραζιλία
1955 Galerie du Palais Royal - Παρίσι, Γαλλία
1956 Chez Marc Voux - Παρίσι, Γαλλία
1958 Galerie Monique de Groote - Βρυξέλλες, Βέλγιο
1958 Galerie Contacts - Λιέγη, Βέλγιο
1959 Chez le Dr. Paul Gray - Αναδρομική - St. Loire en Faucigny, Γαλλία
1959 Galerie Gerard Mourge - Παρίσι, Γαλλία
1959 Galerie Numaga - La Chaux de Fonds, Ελβετία
1959 Galerie d'Art - Amiens, Γαλία
1959 Galerie Arlet - Μονακό
1960 Galerie Lauverlin - Στρασβούργο, Γαλλία
1961 Galerie Pierre Domec - Παρίσι, Γαλλία
1961 Malmo Museum of Art - Malmo, Σουηδία
1964 Galerie La Hune Gravure - Παρίσι, Γαλλία
1964 Maison d'Alsace - Mulhouse, Γαλλία
1966 Galerie Nidrecourt - Παρίσι, Γαλλία
1967 Γαλλερί ξενοδοχείου Hilton - Αθήνα, Ελλάδα
1968 Galerie La Demeure - Παρίσι, Γαλλία
1969 Salle Municipale des Fetes - Chalons S/Marne, Γαλλία
1969 Galerie la Muraille - Παρίσι, Γαλλία
1969 Galerie I. Cressot - Παρίσι, Γαλλία
1969 Galerie Langlois - Παρίσι, Γαλλία
1970 Galerie Simone Badinier - Παρίσι, Γαλλία
1970 Galerie du Fleuve - Bordeaux, Γαλλία
1971 Musee du Havre - Αναδρομική - Γαλλία
1971 Centre Spatial de Bretigny S/Orge - Γαλλία
1971 Galerie Simone Badinier - Παρίσι, Γαλλία
1971 Septentrion - Centre Culturel de Bondus - Γαλλία
1972 A. Remon - Decorateur - Παρίσι, Γαλλία
1973 Septentrion - Centre Culturel de Bondus - Γαλλία
1973 Galerie du Fleuve - Bordeuax, Γαλλία
1974 Galerie Maison d'Alsace - Mulhouse, Γαλλία
1976 Espace Cardin - Παρίσι, Γαλλία
1977 Galerie Maison d'Alsace - Παρίσι, Γαλλία
1977 Palais de Brest - Βρετάνη, Γαλλία
1978 Cours Albert - Μασσαλία, Γαλλία
1978 Ladca - Longjumeau, Γαλλία
1979 Γκαλλερί Τρίτο Μάτι - Αθήνα, Ελλάδα
1979 Galerie Salla Basse Ymarthires - Γαλλία
1981 Roswitha Kunstercude Gallery of Modern Art - Dortmund, Γερμανία
1982 Γκαλλερί Ελπίδα - Αθήνα, Ελλάδα
1982 Αναδρομική - Une salle au Salon d'Automne - Παρίσι, Γαλλία
1983 Galerie Hotel Astra - Παρίσι, Γαλλία
1983 Galerie de Vikers Romeo - Παρίσι, Γαλλία
1983 Galerie Evasion par l'Art - Βρετάνη, Γαλλία
1983 Galerie Anne Mome Heyreauld - Sancerne, Γαλλία
1985 Galerie Santegelo - Παρίσι, Γαλλία
1986 Γκαλλερί Τέχνης Κ.7 - Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
1986 Galerie Librairie la Marge - Ajaccio - Corse, Γαλλία
1987 Γκαλλερί Αντίνωρ - Αθήνα, Ελλάδα
1988 Salon de Cholet - Une salle, invite d'honneur - Γαλλία
1988 Maison de la Culture - Grones, Γαλλία
1990 Salon de Rueil-Malmaison - Une salle, invite d'honneur - Γαλλία
1991 Chateau de Logis - Brecey - Νορμανδία, Γαλλία
1991 Torigny - Invite d'honneur - Γαλλία
1992 Βαφοπούλιο Πολιτισμικό Κέντρο - Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
1992 Retrospective dans le cadre du Marche Commun - Invite d'honneur - Gonesse, Γαλλία
1992 Salon d'Antony - Invite d'honneur - Γαλλία
1993 Salon "Les Amis des Arts" - Invite d'honneur - Γαλλία
1993 Galerie Colette Dubois - Παρίσι, Γαλλία
1994 Γκαλλερί Οιρμός - Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
1995 Salon "Peinture a l'Eau" - Une salle, invite d'honneur - Παρίσι, Γαλλία
1995 Centre Culturel Les Clayes-sous-Bois - Γαλλία
1995 Musee de l'Orangerie - Meudon, Γαλλία
1995 Musee de St. Pol le Leon - Βρετάνη, Γαλλία
1998 Chez Eric Chaix - Παρίσι, Γαλλία
1998 Δημοτικό Μουσείο Αθηνών - Αναδρομική - Αθήνα, Ελλάδα
1999 Μουσείο Λάρνακας - Αναδρομική - Λάρνακα, Κύπρος
1999 La Bibliotheque "Constantin Andréou" de la Ville-du-Bois
2004 Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών - Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
2005 The Bistrot "Paris-Athenes" of Institut Francais d' Athenes - Αθήνα, Ελλάδα
Ο Κωνσταντίνος Ανδρέου συμμετείχε στις Μπιενάλε της Βενετίας, του Παρισιού, της Ολλανδίας και της Γιουγκοσλαβίας.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Κώστας Ανδρέου-ο Έλληνας γλύπτης- ζωγράφος που δοξάζει το όνοµα της
Ελλάδας
της Διαµαντένιας Ριµπά
Χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους σηµαντικότερους γλύπτες του 20ου αιώνα.
Γεννήθηκε στη Βραζιλία, µεγάλωσε στην Ελλάδα, για να καταλήξει το 1945 στη
Γαλλία όπου εγκαταστάθηκε µόνιµα για να γευτεί την υπέρτατη χαρά της
δηµιουργίας και της αναγνώρισης. Κορυφαία επιβράβευση, µεταξύ πολλών άλλων, η
απονοµή του µεταλλίου Legion d΄ Honneur µε απόφαση του προέδρου Ζακ Σιράκ
πριν από λίγα χρόνια.
Σήµερα, σε ηλικία 90 ετών, έχοντας επιστρέψει µόνιµα στην Αθήνα, συνεχίζει να
εργάζεται αφού για τον ίδιο η δηµιουργία, όπως λέει, είναι ένα πάθος που νοιώθει
έντονα µέσα του από την παιδική του κιόλας ηλικία. Είναι επίσης µια πράξη αγάπης,
µια φυγή για να ανακαλύψει τον πραγµατικό του κόσµο και να τον µεταδώσει µε τα
έργα του. Όπως στα πρώτα του βήµατα έτσι και σήµερα έχει στην καρδιά του την ίδια
δίψα και πάθος να µαθαίνει και να δηµιουργεί και δηλώνει «αιώνιος µαθητής».
Αιώνιος έφηβος θα λέγαµε εµείς, «εραστής» της ζωής και της Τέχνης. Είναι από
αυτούς που γεύεσαι τη φιλία τους, που σου προσφέρουν απλόχερα, ως θείο δώρο,
αφού στις µέρες µας σπανίζουν πια τέτοιοι άνθρωποι.
Μέχρι σήµερα έχει εκθέσει έργα σε εκατό και πλέων εκθέσεις, προσωπικές και
οµαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Γεννήθηκε το 1917 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας από 'Έλληνες γονείς. Ο πατέρας
του Κίµων καταγόταν από την Αίγυπτο, µε ρίζες από την Κύπρο, και η µητέρα του
από την Αθήνα. Το 1925 ο νόστος για την πατρίδα φέρνει την οικογένεια µε τα οκτώ
παιδιά στην Αθήνα. Η Βραζιλία όµως είναι πάντα στο µυαλό του Κώστα Ανδρέου,
τον έχει σηµαδέψει και αυτό αντανακλάτε στα έργα του και όπως λέει του έδωσε τη
χαρά, τους ρυθµούς της µουσικής, τα τοπία, τα φαντασµαγορικά χρώµατα και πιο
πολύ την ανθρώπινη, αισθησιακή ζεστασιά.
Η εγκατάσταση στην Αθήνα δεν ήταν εύκολη. Οδός Χατζή 25, στριµωγµένη όλη η
οικογένεια σε δύο δωµάτια. Ήταν ερηµιά, θυµάται και το κοκκινόχωµα που υπήρχε
παντού αποτέλεσε το πρώτο υλικό για τα έργα του. Λόγω της κακή οικονοµικής
κατάστασης της οικογένειας πήγε στο σχολείο µέχρι τέλος του 1932, όταν
αναγκάζεται να πάει να δουλέψει. Γελάει από καρδιάς όταν θυµάται την έκπληξη του
δασκάλου της χειροτεχνίας, που διαπίστωσε ότι τα καρύδια µε τα οποία έπαιζε στην
ώρα του µαθήµατος ο δεκάχρονος µαθητής του, τα είχε φτιάξει ο ίδιος από πυλό. Τα
καρύδια αυτά τα έχει φυλάξει µέχρι σήµερα.
Το όνειρό του ήταν να πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών. « Την ήξερα καλά τη σχολή,
απ΄ έξω όµως, αφού από εκεί περνούσα κάθε µέρα, πρωί και βράδυ, γυρίζοντας από
το εργοστάσιο επιπλοποιίας του Βαράγκη όπου δούλευα. Μακάριζα την τύχη αυτών
που σπούδαζαν εκεί. Τελικά µε τον καιρό κατάλαβα ότι ο τυχερός ήµουν εγώ.»
Παράλληλα µε την εργασία σπούδασε στο νυχτερινό τµήµα της Βιοτεχνικής Σχολής
Αθηνών απ΄ όπου αποφοιτά το 1935. Τα καταφέρνει χάριν στο έµφυτο «ταλέντο»,
όπως λέει, το να κοιµάται 4 το πολύ 5 ώρες το εικοσιτετράωρο. Η ζωγράφος Τζένη
Μανούση, καθηγήτρια στη Σχολή, υπήρξε ο καλός του άγγελος. .ιακρίνει µε την
πρώτη µατιά το ταλέντο του και τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί αποκλειστικά µε την
τέχνη.
«Το µάθηµα της Τζένης Μανούση ήταν η απόλυτη λύτρωση. Η ίδια µε αγάπησε και
µε περιέβαλε µε ιδιαίτερη προσοχή. Πίστεψε σε εµένα και αυτό µου έδινε κουράγιο
να συνεχίσω. Ήµουν πολύ καλός στα µαθηµατικά. Με ενθάρρυνε να προσπαθώ για
το καλύτερο. Καλό αυτό που έφτιαξες, αλλά µπορείς και καλύτερα , µου έλεγε. .εν
µου έδινε µασηµένη τροφή, αλλά µε παρακινούσε να µάθω µόνος µου, να πηγαίνω
στα µουσεία και να µελετώ τα έργα των αρχαίων. Με τις ώρες µπορεί να στεκόµουν
µπροστά σε ένα γλυπτό για να κατανοήσω πως έχει γίνει. Παράλληλα διάβαζα
ακατάπαυστα. Αυτή είναι τελικά η ικανοποίηση µου ότι κατάφερα να µορφωθώ
µόνος µου ουσιαστικά».
Στο ατελιέ της Μανούση ο Ανδρέου γνώρισε σηµαντικούς καλλιτέχνες και
αρχιτέκτονες της εποχής (Μπουζιάνης, Πικιώνης, Ηλιάδης, Κόντογλου, Γαλάνης).
Το 1939 στέλνει στην Πανελλήνιον Έκθεση στο Ζάππειο ένα έργο. Η απόρριψη δεν
τον πτοεί. Είχε τη σιγουριά και την αισιοδοξία που διακρίνουν τα νιάτα, αλλά και το
πείσµα να πείσει για την αξία του. Το 1940 ήταν στο στρατό, πόλεµος και εν συνεχεία
αντίσταση εναντίον των Γερµανών.
Το 1942 επιχειρεί και πάλι να συµµετάσχει στην Πανελλήνιον Έκθεση, ενώ έχει ήδη
φύγει από το εργοστάσιο και συνεργάζεται µε τον αδελφικό φύλο ζωγράφο Νίκο
Νικολάου. Τα τρία γλυπτά του σε µάρµαρο δεν γίνονται αρχικά δεκτά από ορισµένα
µέλη της Επιτροπής που τα θεώρησαν πολύ τέλεια, από τεχνική άποψη, για να µην
είναι moulage (αντίγραφο).
Τελικά τα έργα του πωλούνται πριν ακόµα ανοίξει η έκθεση. Μεταξύ των αγοραστών
και ο γνωστός αρχαιολόγος Γιάννης Μηλιάδης. Έτσι άνοιξε ο δρόµος, έγινε γνωστός
και η επιτροπή αναγκάστηκε να εκθέσει τα έργα του.
«Ο Θεός προίκισε τον Ανδρέου µε ένα ρωµαλέο ταλέντο που εκφράζεται µε τη
δύναµη, την οποία µόνο η φύση µπορεί να χρησιµοποιήσει για να παρουσιάσει τα
έργα της, δηλαδή άµεσα και λιτά», γράφει µεταξύ άλλων στο «Ελεύθερον Βήµα» στις
19 Ιουνίου το 1942 ο .ιευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνος Καλλιγάς.
«Αυτό ακριβώς το γεγονός ξαφνιάζει εκείνον που αντικρίζει αυτό το φαινόµενο. Ο
θεατής αισθάνεται µια ανεπιφύλακτη χαρά µπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός, µια χαρά
όµοια µε εκείνη που προκαλεί η θέα του ήλιου που δύει, ενός δέντρου, ενός
προσώπου.
Ο Ανδρέου, πέρα από το ταλέντο του, δοκιµάζει µια δυναµική τεχνική που είναι δικό
του εύρηµα και είναι άξια κάθε επαίνου. 'Έχει µάθει να δηµιουργεί και να εργάζεται
µε αγάπη και σοφία. Γι' αυτό βρίσκουµε στον Ανδρέου ένα ρωµαλέο ταλέντο και µια
πειθαρχηµένη τεχνική...».
Με την αναγνώριση που ήρθε ο Ανδρέου αποφασίζει, χωρίς να θεωρεί τίποτα
δεδοµένο, να µην ασχοληθεί µε τίποτε άλλο στη ζωή του, παρά µόνο µε αυτό που
αγάπα και τον εκφράζει. Και έτσι έγινε. Η καλή του τύχη, όπως λέει, δεν τον
εγκαταλείπει. Το 1945 φεύγει µε κρατική υποτροφία της Γαλλίας για το Παρίσι, όπου
εγκαταστάθηκε τελικά µόνιµα.
«'Ήξερα πως στο Παρίσι, αυτό το µεγάλο σχολείο, θα ανακάλυπτα αυτό που µου
έλειπε. .υστυχώς αγνοούσα τα προβλήµατα της τέχνης του εικοστού αιώνα»,
θυµάται. «Είχα τότε καταλάβει ότι είµαι 2500 χρόνων. Στην Αθήνα ζούσα στον
πέµπτο αιώνα και έπρεπε να ξανανιώσω για να µπορέσω να λάβω µέρος στην
µεταπολεµική επανάσταση της Τέχνης. Άρχισα να δουλεύω πολύ βάζοντας
προβλήµατα στον εαυτό µου όσον αφορά στη Γλυπτική και τη Ζωγραφική κ.λ.π.
Η Γαλλία, µε την επαναστατική της καλλιτεχνική πλευρά, τον βοήθησε να
απελευθερωθεί απ' όλα, να εκφραστεί ελεύθερα και να επικοινωνήσει τελικά µε το
πνεύµα του εικοστού αιώνα. Τα µαθήµατα στα ατελιέ των Gimond και Janiot της
Σχολής Καλών Τεχνών του φαίνονται σαν µουντή ανακύκλωση των όσων είχε, ήδη,
αποφασίσει να προσπεράσει και αποµακρύνεται εγκαίρως, για να ερευνήσει µόνος
τον δρόµο του. Αποφασιστικής σηµασίας γεγονός είναι η γνωριµία του µε τον Le
Corbusier και τον Ισπανό γλύπτη Julio Gonzalez. που τον ωθεί να εγκαταλείψει το
µάρµαρο και την πέτρα και να στραφεί στο µέταλλο. Αποµονωµένος στο ατελιέ του,
αρχικά στην Πανεπιστηµιούπολη και αργότερα στην καλλιτεχνική συνοικία του
Montparnasse, ο Ανδρέου αισθάνεται επιτακτικά την ανάγκη να δώσει µορφή στις
ερευνητικές του αγωνίες.
«.εν είχα καµία επιθυµία να κάνω κλασσική τέχνη, εννοώ να τιµήσω τους προγόνους
µου. Αυτό δεν είχε νόηµα. Για να απελευθερωθώ από τα παραδοσιακά υλικά, το 1947
έβαλα ως στόχο µια νέα τεχνική: τον οξυγονοκολληµένο ορείχαλκο. Το αποτέλεσµα
ήταν όµοιο µε την επεξεργασία γενικότερα του ορείχαλκου µε τη διαφορά πως ο
οξυγονοκολληµένος ορείχαλκος δουλεύεται απ' ευθείας. Γρήγορα κατάλαβα πως το
υλικό ανταποκρινόταν στη φύση µου ως δηµιουργού, για να εκφράσω καλύτερα τη
φαντασία µου και την ποίησή µου. Το έργο µου έχει µια πολύ µεγάλη ποικιλία
εκφράσεων και θεµάτων και µια προσωπική συνέχεια».
Ο οξυγονοκολληµένος ορείχαλκος του επέτρεψε να επινοήσει µια νέα «γλώσσα»
τεχνικής για να πραγµατοποιήσει τα έργα του: µια γλώσσα αντίθετη στην παράδοση,
δηλαδή το άµεσο σκάλισµα, το πρόπλασµα κλπ.
«Από τότε σχεδιάζω µέσα στο χώρο, τόσο τον εξωτερικό όσο και τον εσωτερικό, µε
νήµατα από ορείχαλκο και φέρνω στο φως µια δηµιουργία πέρα από την επιφάνεια,
στην οποία συχνά δίνω τον τίτλο «Εσωτερική ζωή». Επιπλέον αυτή η πλαστική
γλώσσα µου δίνει τη δυνατότητα να εφευρίσκω διαρκώς απροσδόκητα σχήµατα.
'Έτσι, το φαινόµενο της δηµιουργίας είναι πλήρες και καθολικό σε σχέση µε το
πολύπλοκο της εσωτερικής ζωής και την ψυχολογία της που εγώ ονοµάζω «Πρόταση
για την τέταρτη διάσταση» .
Το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη προσελκύεται από την ανθρώπινη µορφή και
ειδικότερα τη γυναικεία. Η σαγήνη που ασκεί στον Ανδρέου η γυναίκα είναι
καθοριστική στην ογκώδη ζωγραφική του παραγωγή, όπου η γυναίκα-µάνα, η
γυναίκα-έρωτας ή σύντροφος έχει τη δική της ξεχωριστή θέση.
Ο καλλιτέχνης έχει φιλοτεχνήσει επίσης µεγάλες σειρές γλυπτών (Ταύροι, Άλογα,
Σειρήνες, 1954-1956), που διακρίνονται για το σφρίγος, τις αρετές της δοµής και τον
δυναµισµό της φόρµας. «...Οι µαχόµενοι ταύροι του Ανδρέου, αυτοί οι ταύροι µε τα
ροµβοειδή σχήµατα διαµαντιού, φανερώνουν µια βαθιά γνώση της δοµής του
σώµατος. Οι έµψυχες µηχανές του, τα ατίθασα άλογά του, καµωµένα για την
ταχύτητα και συρρικνωµένα σε σκελετούς, ανήκουν στον κόσµο της µυθολογίας και
απέχουν από τους παραδοσιακούς κανόνες της απεικόνισης των ζώων ...», γράφει ο
George W Aldemar στο Prisme des arts, Νο 10, το Μάρτιο του 1957.
Ειδικό γνώρισµα της γλυπτικής του Ανδρέου είναι οι µεγάλοι κύκλοι, ενώ ένα από
τα βασικά µοτίβα της γλυπτικής του είναι το µάτι. Ο ίδιος έλκεται πάντα από τη
µαγεία του χρώµατος, που από το 1957 το είχε «επιστρατεύσει» και στη γλυπτική,
φιλοτεχνώντας µεγάλες σειρές ανάγλυφων µε ενθέσεις χρωµάτων, µια δουλειά
εντελώς προσωπικού χαρακτήρα.
Η µεγάλη απασχόληση του Κώστα Ανδρέου, µεταξύ άλλων, ήταν και είναι να δίνει
µεγάλη σηµασία στην γραφή και στο σκίτσο -στοιχεία που τον εντυπωσίαζαν από την
παιδική του ηλικία.
«Το ενδιαφέρον που δίνω στο γραφισµό φαίνεται από τη θέση που έχει πάρει στη
ζωγραφική µου. Το σκίτσο είναι η πρώτη εικονογράφηση µιας εντύπωσης και της
αίσθησης ενός θέµατος όπου υπάρχει µια µαγεία. Είναι η βάση και το ξεκίνηµα που
ανοίγει στο µελλοντικό έργο την πόρτα προς το φαινόµενο της δηµιουργίας: τη
µεταµόρφωση της πρώτης συλλήψεως σε ζωγραφική πραγµατικότητα.
Ζωγραφίζοντας θέλω να κρατήσω τη µαγεία που υπάρχει µέσα στο σκίτσο -να την
καλλιεργήσω µέχρι την τελική φάση του έργου µου. Προσπαθώ να κάνω µια σύνθεση
και συµφωνία σχεδίου, χρώµατος και φωτός για να εκφράσω το όραµα της
δηµιουργίας µου. Ο τρόπος που µεταχειρίζοµαι αυτά τα στοιχεία - δεν είναι ούτε
στοιχεία Σχολής ούτε στοιχεία Αντισχολής -είναι πρώτα απ' όλα αποτελέσµατα µιας
εντατικής δουλειάς και έρευνας που άρχισα το 1932».
Το έργο του Κώστα Ανδρέου εντυπωσιάζει στο σύνολό του σε όγκο και ποιότητα:
πάνω από 500 γλυπτά, ανάγλυφα και µικρογλυπτική, ισάριθµους πίνακες, 50 σειρές
χαρακτικά, τέµπερες και πολλά σχέδια. Έργα του κοσµούν σήµερα πολλές αξιόλογες
δηµόσιες και ιδιωτικές συλλογές στη Γαλλία και σε όλο τον κόσµο. Η πινακοθήκη-
βιβλιοθήκη του προαστίου La Ville du Bois του Παρισιού, όπου έζησε όλα αυτά τα
χρόνια, φέρει το όνοµά του.

Μακρόχρονη εικαστική πορεία
Με αναδρομική έκθεση έργων του Κώστα Ανδρέου,που εγκαινιάζεται την Πέμπτη, ανοίγει και πάλι τις πύλες της στο κοινό η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 51). Μετά από ενάμιση περίπου χρόνο εργασιών, με στόχο την αισθητική και λειτουργική βελτίωση του χώρου, υποδέχεται τη νέα εκθεσιακή χρονιά με ένα καινούριο "πρόσωπο". Πρόκειται για την πρώτη, ουσιαστικά, αναδρομική παρουσίαση έργων του καλλιτέχνη στην Ελλάδα, με μεγάλο εύρος ταυτόχρονης παρουσίασης γλυπτών, ζωγραφικών, χαρακτικών και σχεδίων, η οποία καλύπτει μια γόνιμη περίοδο σαράντα πέντε χρόνων σημαντικής εικαστικής κατάθεσης.
Οπως ανέφερε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο καλλιτέχνης, "εκτίθεται μια περιπέτεια δουλιάς που ξεκίνησε το 1930. Στη μακρόχρονη εικαστική μου πορεία αναζητώ την εσωτερική ζωή των πραγμάτων. Σε κάθε έργο αναζητώ τη συγκίνηση, το αίσθημα".
"Το ενδιαφέρον του γλύπτη" - σημείωσε η έφορος της Δημοτικής Πινακοθήκης Νέλλη Κυριαζή,η οποία έχει και την επιμέλεια της έκθεσης και του καταλόγου - "επικεντρώνεται στο μυστήριο που κατοικεί στο εσωτερικό της ύλης. Ανικανοποίητος από το εξωτερικό περίβλημα, το φαίνεσθαι, διαπερνά το κέλυφος και σαν αλχημιστής πλάθει τον καρπό του κενού που προκύπτει, την ύλη".
Ο Κ. Ανδρέου, γεννημένος το 1917 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας από Ελληνες γονείς, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι από το 1945. Το 1948 επινοεί μια εντελώς πρωτότυπη τεχνική επεξεργασίας και χρήσης ύλης - τη συγκόλληση ορειχάλκινων φύλλων που θα τον ακολουθεί έκτοτε και θα χαρακτηρίζει την πλαστική του κατάθεση. Χαρακτηριστικό της γλυπτικής του δημιουργίας, οι μεγάλοι θεματικοί κύκλοι - Ταύροι, Αλογα, Σειρήνες, Πουλιά, Αρχέτυπες κολόνες - ενώ η ζωγραφική του, καθαρά ανθρωποκεντρική, διακρίνεται για τον πλούτο του χρώματος και την αυστηρά υπολογισμένη τεκτονικότητα της δομής.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Τρίτη 27 Οχτώβρη 1998

Σελίδα 21

Με ένα καινούριο "πρόσωπο" υποδέχεται τη νέα εκθεσιακή χρονιά η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 51). Μετά από ενάμιση περίπου χρόνο εργασιών, με στόχο την αισθητική και λειτουργική βελτίωση του χώρου, η Πινακοθήκη ανοίγει και πάλι τις πύλες της στο κοινό. Στις 29 του Οκτώβρη εγκαινιάζεται αναδρομική έκθεση έργων του Κώστα Ανδρέου.Πρόκειται για την πρώτη, ουσιαστικά, αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη στην Ελλάδα με μεγάλο εύρος ταυτόχρονης παρουσίασης γλυπτών, ζωγραφικών και χαρακτικών έργων, η οποία καλύπτει μια γόνιμη περίοδο σαράντα πέντε χρόνων σημαντικής εικαστικής κατάθεσης.
Ο Κ. Ανδρέου, γεννημένος το 1917 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας από Ελληνες γονείς, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι από το 1945. Το 1948 επινοεί μια εντελώς πρωτότυπη τεχνική επεξεργασίας και χρήσης ύλης - τη συγκόλληση ορειχάλκινων φύλλων που θα τον ακολουθεί έκτοτε και θα χαρακτηρίζει την πλαστική του κατάθεση. Χαρακτηριστικό της γλυπτικής του δημιουργίας, οι μεγάλοι θεματικοί κύκλοι - Ταύροι, Αλογα, Σειρήνες, Πουλιά, Αρχέτυπες κολόνες - ενώ η ζωγραφική του, καθαρά ανθρωποκεντρική, διακρίνεται για τον πλούτο του χρώματος και την αυστηρά υπολογισμένη τεκτονικότητα της δομής. Την έκθεση - που επιμελήθηκε η έφορος της Πινακοθήκης Νέλλη Κυριαζή - πλαισιώνει έκδοση λευκώματος με αντιπροσωπευτικά έργα από τη γλυπτική, τη ζωγραφική και τη χαρακτική δημιουργία του καλλιτέχνη. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 18 Οχτώβρη 1998

Σελίδα 20

Χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους σηµαντικότερους γλύπτες του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Βραζιλία, µεγάλωσε στην Ελλάδα, για να καταλήξει το 1945 στη Γαλλία όπου εγκαταστάθηκε µόνιµα για να γευτεί την υπέρτατη χαρά της δηµιουργίας και της αναγνώρισης. Κορυφαία επιβράβευση, µεταξύ πολλών άλλων, η απονοµή του µεταλλίου Legion d ΄ Honneur µε απόφαση του προέδρου Ζακ Σιράκ πριν από λίγα χρόνια.Σήµερα, σε ηλικία 90 ετών, έχοντας επιστρέψει µόνιµα στην Αθήνα, συνεχίζει να εργάζεται αφού για τον ίδιο η δηµιουργία, όπως λέει, είναι ένα πάθος που νοιώθει έντονα µέσα του από την παιδική του κιόλας ηλικία. Είναι επίσης µια πράξη αγάπης, µια φυγή για να ανακαλύψει τον πραγµατικό του κόσµο και να τον µεταδώσει µε τα έργα του. Όπως στα πρώτα του βήµατα έτσι και σήµερα έχει στην καρδιά του την ίδια δίψα και πάθος να µαθαίνει και να δηµιουργεί και δηλώνει «αιώνιος µαθητής».Αιώνιος έφηβος θα λέγαµε εµείς, «εραστής» της ζωής και της Τέχνης. Είναι από αυτούς που γεύεσαι τη φιλία τους, που σου προσφέρουν απλόχερα, ως θείο δώρο, αφού στις µ έρες µας σπανίζουν πια τέτοιοι άνθρωποι.Μέχρι σήμερα έχει εκθέσει έργα σε εκατό και πλέον εκθέσεις, προσωπικές και οµαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.Γεννήθηκε το 1917 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του Κίµων καταγόταν από την Αίγυπτο, µε ρίζες από την Κύπρο, και η µητέρα του από την Αθήνα. Το 1925 ο νόστος για την πατρίδα φέρνει την οικογένεια με τα οκτώ παιδιά στην Αθήνα. Η Βραζιλία όµως είναι πάντα στο µυαλό του Κώστα Ανδρέου, τον έχει σηµαδέψει και αυτό αντανακλάται στα έργα του και όπως λέει του έδωσε τη χαρά, τους ρυθµούς της µουσικής, τα τοπία, τα φαντασµαγορικά χρώµατα και πιο πολύ την ανθρώπινη, αισθησιακή ζεστασιά.Η εγκατάσταση στην Αθήνα δεν ήταν εύκολη. Οδός Χατζή 25, στριµωγµένη όλη η οικογένεια σε δύο δωµάτια. Ήταν ερηµιά, θυµάται και το κοκκινόχωα που υπήρχε παντού αποτέλεσε το πρώτο υλικό για τα έργα του. Λόγω της κακή οικονοµικής κατάστασης της οικογένειας πήγε στο σχολείο µέχρι τέλος του 1932, όταν αναγκάζεται να πάει να δουλέψει. Γελάει από καρδιάς όταν θυµάται την έκπληξη του δασκάλου της χειροτεχνίας, που διαπίστωσε ότι τα καρύδια µε τα οποία έπαιζε στην ώρα του µαθήµατος ο δεκάχρονος µαθητής του, τα είχε φτιάξει ο ίδιος από πυλό. Τα καρύδια αυτά τα έχει φυλάξει µέχρι σήµερα.Το όνειρό του ήταν να πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών. « Την ήξερα καλά τη σχολή, απ΄ έξω όµως, αφού από εκεί περνούσα κάθε µέρα, πρωί και βράδυ, γυρίζοντας από το εργοστάσιο επιπλοποιίας του Βαράγκη όπου δούλευα. Μακάριζα την τύχη αυτών που σπούδαζαν εκεί. Τελικά µε τον καιρό κατάλαβα ότι ο τυχερός ήµουν εγώ.» Παράλληλα µε την εργασία σπούδασε στο νυχτερινό τµήµα της Βιοτεχνικής Σχολής Αθηνών απ΄ όπου αποφοιτά το 1935. Τα καταφέρνει χάριν στο έµφυτο «ταλέντο», όπως λέει, το να κοιµάται 4 το πολύ 5 ώρες το εικοσιτετράωρο. Η ζωγράφος Τζένη Μανούση, καθηγήτρια στη Σχολή, υπήρξε ο καλός του άγγελος. ∆ιακρίνει µε την πρώτη µατιά το ταλέντο του και τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί αποκλειστικά µε την τέχνη.«Το µάθηµα της Τζένης Μανούση ήταν η απόλυτη λύτρωση. Η ίδια µε αγάπησε και µε περιέβαλε µε ιδιαίτερη προσοχή. Πίστεψε σε εµένα και αυτό µου έδινε κουράγιο να συνεχίσω. Ήµουν πολύ καλός στα µαθηµατικά. Με ενθάρρυνε να προσπαθώ για το καλύτερο. Καλό αυτό που έφτιαξες, αλλά πορείς και καλύτερα , µου έλεγε. ∆εν µου έδινε µασηµένη τροφή, αλλά µε παρακινούσε να µάθω µόνος µου, να πηγαίνω στα µουσεία και να µελετώ τα έργα των αρχαίων. Με τις ώρες µπορεί να στεκόµουν µπροστά σε ένα γλυπτό για να κατανοήσω πως έχει γίνει. Παράλληλα διάβαζα ακατάπαυστα. Αυτή είναι τελικά η ικανοποίηση µου ότι κατάφερα να µορφωθώ µόνος µου ουσιαστικά». Στο ατελιέ της Μανούση ο Ανδρέου γνώρισε σηµαντικούς καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες της εποχής (Μπουζιάνης, Πικιώνης, Ηλιάδης, Κόντογλου, Γαλάνης). Το 1939 στέλνει στην Πανελλήνιον Έκθεση στο Ζάππειο ένα έργο. Η απόρριψη δεν τον πτοεί. Είχε τη σιγουριά και την αισιοδοξία που διακρίνουν τα νιάτα, αλλά και το πείσµα να πείσει για την αξία του. Το 1940 ήταν στο στρατό, πόλεµος και εν συνεχεία αντίσταση εναντίον των Γερµανών. Το 1942 επιχειρεί και πάλι να συµµετάσχει στην Πανελλήνιον Έκθεση, ενώ έχει ήδη φύγει από το εργοστάσιο και συνεργάζεται µε τον αδελφικό φύλο ζωγράφο Νίκο Νικολάου. Τα τρία γλυπτά του σε µάρµαρο δεν γίνονται αρχικά δεκτά από ορισµένα µέλη της Επιτροπής που τα θεώρησαν πολύ τέλεια, από τεχνική άποψη, για να μην είναι moulage (αντίγραφο). Τελικά τα έργα του πωλούνται πριν ακόµα ανοίξει η έκθεση. Μεταξύ των αγοραστών και ο γνωστός αρχαιολόγος Γιάννης Μηλιάδης. Έτσι άνοιξε ο δρόµος, έγινε γνωστός και η επιτροπή αναγκάστηκε να εκθέσει τα έργα του.«Ο Θεός προίκισε τον Ανδρέου µε ένα ρωµαλέο ταλέντο που εκφράζεται µε τη δύναµη, την οποία µόνο η φύση μπορεί να χρησιµοποιήσει για να παρουσιάσει τα έργα της, δηλαδή άεσα και λιτά», γράφει µεταξύ άλλων στο «Ελεύθερον Βήµα» στις19 Ιουνίου το 1942 ο ∆ιευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνος Καλλιγάς. «Αυτό ακριβώς το γεγονός ξαφνιάζει εκείνον που αντικρίζει αυτό το φαινόµενο. Ο θεατής αισθάνεται µια ανεπιφύλακτη χαρά µπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός, μια χαράόµοια µε εκείνη που προκαλεί η θέα του ήλιου που δύει, ενός δέντρου, ενός προσώπου. Ο Ανδρέου, πέρα από το ταλέντο του, δοκιµάζει µια δυναµική τεχνική που είναι δικό του εύρηµα και είναι άξια κάθε επαίνου. Έχει µάθει να δηµιουργεί και να εργάζεται µε αγάπη και σοφία. Γι' αυτό βρίσκουµε στον Ανδρέου ένα ρωµαλέο ταλέντο και µια πειθαρχηµένη τεχνική...». Με την αναγνώριση που ήρθε ο Ανδρέου αποφασίζει, χωρίς να θεωρεί τίποτα δεδοµένο, να µην ασχοληθεί µε τίποτε άλλο στη ζωή του, παρά µόνο µε αυτό που αγάπα και τον εκφράζει. Και έτσι έγινε. Η καλή του τύχη, όπως λέει, δεν τον εγκαταλείπει. Το 1945 φεύγει µε κρατική υποτροφία της Γαλλίας για το Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε τελικά µόνιµα.«Ήξερα πως στο Παρίσι, αυτό το µεγάλο σχολείο, θα ανακάλυπτα αυτό που µου έλειπε. ∆υστυχώς αγνοούσα τα προβλήµατα της τέχνης του εικοστού αιώνα», θυµάται. «Είχα τότε καταλάβει ότι είµαι 2500 χρόνων. Στην Αθήνα ζούσα στον πέπτο αιώνα και έπρεπε να ξανανιώσω για να µπορέσω να λάβω µέρος στην µεταπολεµική επανάσταση της Τέχνης. Άρχισα να δουλεύω πολύ βάζοντας προβλήµατα στον εαυτό µου όσον αφορά στη Γλυπτική και τη Ζωγραφική κ.λ.π.Η Γαλλία, µε την επαναστατική της καλλιτεχνική πλευρά, τον βοήθησε να απελευθερωθεί απ' όλα, να εκφραστεί ελεύθερα και να επικοινωνήσει τελικά µε το πνεύμα του εικοστού αιώνα. Τα μαθήματα στα ατελιέ των Gimond και Janiot της Σχολής Καλών Τεχνών του φαίνονται σαν μουντή ανακύκλωση των όσων είχε, ήδη, αποφασίσει να προσπεράσει και απομακρύνεται εγκαίρως, για να ερευνήσει μόνος τον δρόμο του. Αποφασιστικής σημασίας γεγονός είναι η γνωριμία του με τον Le Corbusier και τον Ισπανό γλύπτη Julio Gonzalez που τον ωθεί να εγκαταλείψει το μάρμαρο και την πέτρα και να στραφεί στο μέταλλο. Απομονωμένος στο ατελιέ του, αρχικά στην Πανεπιστημιούπολη και αργότερα στην καλλιτεχνική συνοικία του Montparnasse, ο Ανδρέου αισθάνεται επιτακτικά την ανάγκη να δώσει μορφή στις ερευνητικές του αγωνίες.«∆εν είχα καμία επιθυμία να κάνω κλασσική τέχνη, εννοώ να τιμήσω τους προγόνους μου. Αυτό δεν είχε νόημα. Για να απελευθερωθώ από τα παραδοσιακά υλικά, το 1947 έβαλα ως στόχο μια νέα τεχνική: τον οξυγονοκολλημένο ορείχαλκο. Το αποτέλεσμα ήταν όμοιο με την επεξεργασία γενικότερα του ορείχαλκου με τη διαφορά πως ο οξυγονοκολλημένος ορείχαλκος δουλεύεται απ' ευθείας. Γρήγορα κατάλαβα πως το υλικό ανταποκρινόταν στη φύση μου ως δημιουργού, για να εκφράσω καλύτερα τη φαντασία μου και την ποίησή μου. Το έργο μου έχει μια πολύ μεγάλη ποικιλία εκφράσεων και θεμάτων και μια προσωπική συνέχεια».Ο οξυγονοκολλημένος ορείχαλκος του επέτρεψε να επινοήσει μια νέα «γλώσσα» τεχνικής για να πραγματοποιήσει τα έργα του: μια γλώσσα αντίθετη στην παράδοση, δηλαδή το άμεσο σκάλισμα, το πρόπλασμα κλπ. «Από τότε σχεδιάζω μέσα στο χώρο, τόσο τον εξωτερικό όσο και τον εσωτερικό, με νήματα από ορείχαλκο και φέρνω στο φως μια δημιουργία πέρα από την επιφάνεια, στην οποία συχνά δίνω τον τίτλο «Εσωτερική ζωή». Επιπλέον αυτή η πλαστική γλώσσα μου δίνει τη δυνατότητα να εφευρίσκω διαρκώς απροσδόκητα σχήματα. Έτσι, το φαινόμενο της δημιουργίας είναι πλήρες και καθολικό σε σχέση με το πολύπλοκο της εσωτερικής ζωής και την ψυχολογία της που εγώ ονομάζω «Πρόταση για την τέταρτη διάσταση» . Το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη προσελκύεται από την ανθρώπινη μορφή και ειδικότερα τη γυναικεία. Η σαγήνη που ασκεί στον Ανδρέου η γυναίκα είναι καθοριστική στην ογκώδη ζωγραφική του παραγωγή, όπου η γυναίκα-μάνα, η γυναίκα-έρωτας ή σύντροφος έχει τη δική της ξεχωριστή θέση.Ο καλλιτέχνης έχει φιλοτεχνήσει επίσης μεγάλες σειρές γλυπτών (Ταύροι, Άλογα, Σειρήνες, 1954-1956), που διακρίνονται για το σφρίγος, τις αρετές της δομής και τον δυναμισμό της φόρμας. «...Οι μαχόμενοι ταύροι του Ανδρέου, αυτοί οι ταύροι με τα ρομβοειδή σχήματα διαμαντιού, φανερώνουν μια βαθιά γνώση της δομής του σώματος. Οι έμψυχες μηχανές του, τα ατίθασα άλογά του, καμωμένα για την ταχύτητα και συρρικνωμένα σε σκελετούς, ανήκουν στον κόσμο της μυθολογίας και απέχουν από τους παραδοσιακούς κανόνες της απεικόνισης των ζώων ...», γράφει ο George W Aldemar στο Prisme des arts, Νο 10, το Μάρτιο του 1957. Ειδικό γνώρισμα της γλυπτικής του Ανδρέου είναι οι μεγάλοι κύκλοι, ενώ ένα από τα βασικά μοτίβα της γλυπτικής του είναι το μάτι. Ο ίδιος έλκεται πάντα από τη μαγεία του χρώματος, που από το 1957 το είχε «επιστρατεύσει» και στη γλυπτική, φιλοτεχνώντας μεγάλες σειρές ανάγλυφων με ενθέσεις χρωμάτων, μια δουλειά εντελώς προσωπικού χαρακτήρα.Η μεγάλη απασχόληση του Κώστα Ανδρέου, μεταξύ άλλων, ήταν και είναι να δίνει μεγάλη σημασία στην γραφή και στο σκίτσο -στοιχεία που τον εντυπωσίαζαν από την παιδική του ηλικία.«Το ενδιαφέρον που δίνω στο γραφισμό φαίνεται από τη θέση που έχει πάρει στη ζωγραφική μου. Το σκίτσο είναι η πρώτη εικονογράφηση μιας εντύπωσης και της αίσθησης ενός θέματος όπου υπάρχει μια μαγεία. Είναι η βάση και το ξεκίνημα πουανοίγει στο µελλοντικό έργο την πόρτα προς το φαινόµενο της δηµιουργίας: τη µεταµόρφωση της πρώτης συλλήψεως σε ζωγραφική πραγατικότητα. Ζωγραφίζοντας θέλω να κρατήσω τη µαγεία που υπάρχει µέσα στο σκίτσο -να την καλλιεργήσω µέχρι την τελική φάση του έργου µου. Προσπαθώ να κάνω µια σύνθεση και συµφωνία σχεδίου, χρώµατος και φωτός για να εκφράσω το όραµα της δηµιουργίας µου. Ο τρόπος που µεταχειρίζοµαι αυτά τα στοιχεία - δεν είναι ούτε στοιχεία Σχολής ούτε στοιχεία Αντισχολής -είναι πρώτα απ' όλα αποτελέσµατα µιας εντατικής δουλειάς και έρευνας που άρχισα το 1932».Το έργο του Κώστα Ανδρέου εντυπωσιάζει στο σύνολό του σε όγκο και ποιότητα: πάνω από 500 γλυπτά, ανάγλυφα και µικρογλυπτική, ισάριθµους πίνακες, 50 σειρές χαρακτικά, τέµπερες και πολλά σχέδια. Έργα του κοσµούν σήμερα πολλές αξιόλογες δηµόσιες και ιδιωτικές συλλογές στη Γαλλία και σε όλο τον κόσµο. Η πινακοθήκη-βιβλιοθήκη του προαστίου La Ville du Bois του Παρισιού, όπου έζησε όλα αυτά τα χρόνια, φέρει το όνοµα του.

Τα Εκπαιδευτήρια «Ελληνογερμανική Αγωγή» στην Παλλήνη τίμησαν τον διεθνώς αναγνωρισμένο ζωγράφο και γλύπτη Κώστα Ανδρέου σε έκθεση με αντιπροσωπευτικά έργα του – πίνακες ζωγραφικής, ανάγλυφα, γλυπτά. Ο Κώστας Ανδρέου είναι ο μόνος Ελληνας που έχει διακριθεί με το βραβείο Antoine Pevsner για τη συνολική προσφορά του στην πρωτοπορία της τέχνης στον 20ό αιώνα. Την έκθεση επιμελήθηκε η κριτικός και ιστορικός τέχνης κ. Αθηνά Σχινά και μίλησε μπροστά στο πολυπληθές εκλεκτό κοινό των εγκαινίων για τη ζωή και την πορεία του σημαντικού αυτού καλλιτέχνη. Ο Ανδρέου γεννήθηκε από Ελληνες γονείς στη Βραζιλία, σπούδασε και εργάστηκε πολλά χρόνια στο Παρίσι και ήταν φίλος του Matisse, του Picasso, συνεργάτης του αρχιτέκτονα Le Corbusier και του Ιάνη Ξενάκη, άνοιξε δε νέους δρόμους στην εικαστική έκφραση. Στο πέρασμά του από την Αθήνα, είχε τη χαρά να παραστεί στην έκθεσή του αυτή στην Αίθουσα Πολλαπλών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων της Ελληνογερμανικής Αγωγής που έχει μετατραπεί σε ένα μικρό Μουσείο. Μέχρι τις 20 Νοεμβρίου μαθητές και δάσκαλοι αλλά και το κοινό θα μπορούν να επισκέπτονται καθημερινά αυτή την αντιπροσωπευτική έκθεση.
Για πληροφορίες στο τηλ. 210-60.32.550. Στο κοινό των εγκαινίων ο νομάρχης Ανατολικής Αττικής κ. Λεωνίδας Κουρής, οι γλύπτες Θόδωρος Παπαγιάννης, Βαγγέλης Μουστάκας, Κυριάκος Ρόκκος, Κώστας Δικέφαλος, οι ζωγράφοι Εδουάρδος Σακαγιάν, Αννα-Μαρία Τσακάλη, πολλοί συλλέκτες και φιλότεχνοι και ο φίλος του ιδρυτής του Πολιτιστικού Ιδρύματος Μπελώνια ιατρός κ. Ευάγγελος Μπελώνιας, που τον βλέπουμε εδώ στη φωτογραφία με τον Κώστα Ανδρέου και τον γενικό διευθυντή της «Ελληνογερμανικής Αγωγής» κ. Σταύρο Σάββα, την κ. Αθηνά Σχινά, και τον νομαρχιακό σύμβουλο κ. Νίκο Καντερέ. H KAΘHMEPINH Σάββατο, 12 Iουλίου 2008

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ TMHMA ΦΥΣΙΚΗΣ
ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

2ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
«ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΤΕΧΝΗ:
Η ΚΟΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ»

17-20 Ιανουαρίου 2007
ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ ΓΚΑΖΙ ΑΘΗΝΑ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ (Ήλιοι, Κολώνες, Σειρήνες, Νίκες και αινιγματικά μάτια που εξερευνούν το Σύμπαν).
O κορυφαίος ζωγράφος και γλύπτης Κώστας Ανδρέου με ευρηματικό τρόπο υλοποιεί μέσα από τα έργα του τη κοινή πορεία της Επιστήμης και της Τέχνης προς το κάλλος και την αλήθεια.Συνδυασμοί φόρμας και χρώματος, γλυπτικής και ζωγραφικής, σε συνθέσεις δυνατές και ελεύθερες μιας έντονης πρωτοτυπίας. Για τον ζωγράφο και γλύπτη Κ. Ανδρέου η τέχνη είναι μια διαρκής κίνηση, μια συνέχεια ανακαλύψεων και πραγματοποιήσεων. Συνενώνει στα πλαστικά έργα το σύνολο του αισθητού κόσμου και αποκαλύπτει την αιώνια αρμονία που κυριαρχεί στη μοίρα του σύμπαντος. Ο Κ. Ανδρέου δέχεται το σύμπαν, το πλάθει, το βάζει σε τάξη, και μας το παρουσιάζει ώστε ο καθένας να πετάξει μαζί του σε άλλους κόσμους.

Σημαντικές υπήρξαν και κατά τη δεύτερη δεκαετία λειτουργίας του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου οι εικαστικές εκδηλώσεις. Δόθηκε προς χρήση και ο δεύτερος χώρος στον 5° όροφο κι έτσι, στις δύο πλέον μεγάλες αίθουσες, φιλoξενήθηκε ένας μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών, που υπηρετούν διάφορους τομείς τέχνης, όπως, ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, κατασκευές, εγκαταστάσεις, φωτογραφία και άλλα. Έλληνες δημιουργοί, καταξιωμένοι και νεώτεροι, παρουσίασαν το έργο τους, αναδρομικού χαρακτήρα ή πρόσφατο, προσφέροντας τη δυνατότητα στο κοινό της πόλης, τους επισκέπτες της και τα σχολεία, μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα, να γνωρίσουν τάσεις και καλλιτεχνικές τεχνοτροπίες, ποικιλόμορφους τρόπους προσέγγισης πλήθους θεμάτων και ιδεών.
Όλες οι εκθέσεις συνοδεύτηκαν από καταλόγους, με βιογραφικά σημειώματα, κριτικά κείμενα και εικόνες των έργων των εκθετών καλλιτεχνών, δημιουργώντας έτσι ένα πλούσιο αρχείο εκδόσεων, προσιτό σε κάθε ενδιαφερόμενο μελετητή.
Χάρη στις δωρεές ενός ή περισσοτέρων έργων των συμμετεχόντων, από την αρχή ακόμα της λειτουργίας του Βαφοπουλείου, δημιoυργήθηκε μια αξιοσημείωτη συλλoγή έργων τέχνης, γεγονός που oδήγησε στην απόφαση της μόνιμης έκθεσής της σε δύο χώρους 6ου ορόφου του κτιρίου, διαμορφωμένους με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.
Τη συλλογή της Πινακοθήκης του Βαφοπουλείου, λόγω του τρόπου με τον' οποίο συγκροτήθηκε, χαρακτηρίζει ποικιλία εκφραστικών τύπων και ποιοτικές διαβαθμίσεις. Και είναι φυσικό, καθώς προέρχεται μόνο από δωρεές, με αποτέλεσμα και ο χαρακτήρας της να είναι αποσπασματικός. Ιδιαίτερος και ενδεικτικός ωστόσο, γιατί καταγράφει τον πλουραλισμό των εκθεσιακών δραστηριοτήτων και τους στόχους του Κέντρου να ενισχύσει και να προβάλλει, τόσο το δυναμικό των Θεσσαλονικέων, όσο και εκείνων των καλλιτεχνών που εργάζονται σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Η συλλoγή, άγνωστη ακόμα στο ευρύ κοινό, καλύπτει μέρος της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας. Αρκετοί από τους καλλιτέχνες που την εκπροσωπούν με έργα τους, έχουν διαγράψει μια μακρόχρονη και ιδιαίτερα σημαντική πορεία στον τομέα τους, όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά και το εξωτερικό, ενώ οι προσπάθειες πολλών από τους νεώτερους στα δρώμενα της τέχνης, αποτελούν αξιόπιστα δείγματα δουλειάς, θετικά βήματα στη σύγχρονη εικαστική πραγματικότητα.
Η συνύπαρξη των έργων των παλαιότερων με των νέων, ως εικόνα συνόλου, παρέχει τη δυνατότητα για μορφολογικές αναλογίες, για ανιχνεύσεις που θα δώσουν το έναυσμα, για να ιδωθούν παραλλαγές και εξελίξεις διαφόρων τάσεων στη ζωγραφική, κυρίως ακόμα και σε περιπτώσεις που τα έργα των νεώτερων παρουσιάζουν αδυναμίες στη διατύπωση. Άλλωστε το σύνολο της συλλογής δίνει στοιχεία για τις αισθητικές προτιμήσεις ενός κοινωνικού χώρου, σε συγκεκριμένες περιόδους. προσφέροντας τη δυνατότητα να διαπιστωθούν τόσο οι θεωρητικές όσο και οι ιδεολογικές επιλογές, όπως και οι αντιπαραθέσεις ιδεών, που και αυτές διαμορφώνουν, στο χρόνο, την ελληνική τέχνη του καιρού μας.
Αν και τα περισσότερα έργα δε φέρουν τίτλο, είναι προφανές ότι περιστρέφονται σε θέματα γύρω από την ανθρώπινη μορφή, το περιβάλλον, φυσικό και αστικό, τη νεκρή φύση. Στην υφολογική τους ποικιλία, ανάλογα με το πώς ο κάθε καλλιτέχνης συλλαμβάνει το θέμα, θέλοντας να προβάλλει τις σημειολογικές του κατευθύνσεις και αναφορές, όσο και στη λειτουργική χρήση και εκμετάλλευση των υλικών μέσων, συνίστανται οι διαφορές,. που καθορίζουν και το προσωπικό αισθητήριο, με όλες τις κορυφώσεις ή αδυναμίες του.
Ελάχιστα αλλά ενδεικτικά είναι τα έργα καλλιτεχνών που εκλείπουν μια ελαιογραφία του Πολύκλειτου Ρέγκου, με άποψη της παλιάς πόλης και τα κάστρα της, ένα σχέδιο και ένα λάδι του Γιώργου Γουναρόπουλου, με θέμα τη γυναικεία μορφή, ένα υπαιθριστικό τοπιογραφικό σχέδιο του Βρασίδα Τσούχλου, μια αφηρημένη σύνθεση του Νίκου Σαχίνη, μια επίσης αφηρημένη σύνθεση του Όμηρου Γεωργιάδη, ένα μολυβοσχέδιο του Γιαννούλη Χαλεπά με σπουδές αγαλματικών τύπων, μια ελαιογραφία αφηρημένου εξπρεσιονισμού του Βρασίδα Βλαχόπουλου.
Λιγοστά είναι και τα έργα μεγαλύτερων, ηλικιακά, καλλιτεχνών, που δίδαξαν n ακόμα διδάσκουν στις Σχολές Καλών Τεχνών Αθήνας και Θεσσαλονίκης και στο Πολυτεχνείο τρία χαρακτικά δοκίμια του Παναγιώτη Τέτση - μία προσωπογραφία και δύο αναφορές σε νησιώτικα τοπία, μια σύνθεση του Γιώργου Κονταξάκη μικτής τεχνικής, ένα πολλαπλό σχέδιο του Βαγγέλη Δημητρέα, με αφορμή ένα δέντρο, ένα πορτρέτο του Χρόνη Μπότσογλου, φιλοτεχνημένο με λάδι.
Με λίγα έργα, αφηρημένων διατυπώσεων, εκπροσωπούνται και νεώτεροι καθηγητές, που υπηρετούν στις προαναφερόμενες σχολές, όπως ο Γιώργος Λαζόγκας, ο Γιώργος Μήλιος και ο Γιάννης Φωκάς.
Καλλιτέχνες με πολυετή δράση και ήθος στους τομείς που επέλεξαν, ο Κωνσταντίνος Ανδρέου, ο Σωτήρης Ζερβόπουλος, ο Φώνης Ζογλοπίτης, ο Κώστας Λούστας, ο Σαράντης Καραβούζης, n Νίκη Καναγκίνη, δίνουν το παρόν τους με έργα της καλλιτεχνικής τους ωριμότητας, δηλωτικά των μορφοπλαστικών επιλογών, που με συνέπεια ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια.
Τα περισσότερα έργα ανήκουν σε νεώτερους καλλιτέχνες. Η δομική σύσταση των θεμάτων τους παραπέμπει σε εξπρεσιονιστικές γραφές, σε παραμoρφωτικούς συσχετισμούς n περίτεχνους γραφισμούς, σε επιθέσεις ποικίλων υλικών πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια, που εν μέρει απλοποιούν την απόδοση της εικόνας, ουσιαστικά όμως συνιστούν τη συμβολική προέκταση των ιδεών τους.
Έργα των Δημήτρη Ξόνογλου, Παύλου Βασιλειάδη, Γιώργου Ξένου, Θανάση Παπιώτη, Έλλης Χρυσίδου, Γιώργου Κουβάκι, Γιώργου Χατζάκη, Γιώργου Διβάρη, Τζένης Λεοντιάδου - Τζαμτζή, Ρούλας Ακαλέστου, Καίτης Θεοδώρου, Βάσως Κυριάκη, Ρηνιώς Μουρέλου, Κώστα Κοντογιάννη, Τάκη Στεφάνου, κ.α., εκφρασμένα μέσα από μυστικές διαδρομές και πλήθος συναισθηματικών φορτίσεων πλαισιώνουν τη συλλογή και, με τη διαφορετικότητά τους την εμπλουτίζουν, διευρύνοντας την εικόνα της.
Στο σύνολό της n συλλογή καλύπτει ποικίλες εκδοχές σύγχρονων αναζητήσεων, σημειολογικές βουλήσεις που καθορίζουν αισθητικές και τεχνικές απόψεις και, κυρίως, γεννά μνήμες, αν ανατρέξει κανείς στη κάθε περίπτωση ξεχωριστά, και θυμηθεί το πέρασμα των δημιουργών που την εκπροσωπούν, από το Βαφοπούλειο, τη γόνιμη συνεργασία και τις προσδοκίες τους για την αποδοχή του πολιτιστικού τους έργου.

Έλλη Καπλάνη Κοκκίvn
lστορικός, Κριτικός Τέχνης